Ευχαριστώ θερμά την
συγγραφέα/ποιήτρια Μαίρη Γκαζιάνη για την δυνατότητα να εκφράσω σκέψεις και
συναισθήματα μέσα από μια συνέντευξη με τόσο μεστές και στοχευμένες ερωτήσεις.
Κυρία
Αποστολοπούλου είστε γιατρός και ταυτόχρονα ασχολείστε με τη συγγραφή βιβλίων.
Πώς συνδυάζονται αυτά τα δυο;
Η αγάπη μου για τον Λόγο και την μοναδική
ελληνική μας γλώσσα ξεκίνησε από τα τρία μου χρόνια όταν οι δάσκαλοι γονείς μου
με δίδαξαν ανάγνωση και ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών στην αρχή,
της λογοτεχνίας γενικότερα στη συνέχεια. Έτσι η πρόθεση και προοπτική να
σπουδάσω φιλολογία υπήρξαν για πολλά χρόνια φυσιολογική συνέπεια αυτής της
αγάπης - μέχρι που ήρθε η ιατρική να με γοητεύσει με τη σειρά της και να μου
θέσει το πιο δύσκολο ίσως δίλημμα της ζωής μου. Η δεύτερη κέρδισε στα σημεία θα
έλεγα μιας και με τον Λόγο και την συγγραφή θα μπορούσα να ασχοληθώ έτσι κι
αλλιώς, βασιζόμενη στις όποιες δυνατότητες και ταλέντα μου, ενώ την ιατρική έπρεπε, προφανώς, να την σπουδάσω.
Πώς προέκυψε η
συγγραφή στη ζωή σας;
Πάντα ήταν στην άκρη του μυαλού μου αλλά επί
σειρά ετών δεν υπήρχε χρόνος -σπουδές, άσκηση του λειτουργήματος, οικογένεια.
Μέχρι που ο ελεύθερος χρόνος μου έγινε λίγο περισσότερος κι έτσι προέκυψε το
πρώτο μου μυθιστόρημα, «Το βαλς μιας ζωής», το 2010.
Γράφετε
μυθιστορήματα, νουβέλες και ποίηση. Ποια ανάγκη σας κατευθύνει σε κάθε είδος;
Το μυθιστόρημα μου δίνει την δυνατότητα να
αναπτύξω την ιστορία μου σε πολλές σελίδες, να εμβαθύνω στους χαρακτήρες των
ηρώων μου (για μένα απαραίτητο και εκ
των ουκ άνευ στοιχείο τόσο για αυτά που γράφω όσο και για εκείνα που διαβάζω)
και να διατρέξω με τα γεγονότα ένα ικανό χρονικό διάστημα που μου δίνει
ελευθερία κινήσεων και έκφρασης.
Θεωρώ την νουβέλα πιο δύσκολο είδος μιας και στην πιο
περιορισμένη της έκταση -σε σχέση με το μυθιστόρημα- θα πρέπει να πετύχω την
ίδια ποιότητα απόδοσης σκέψεων, καταστάσεων και συναισθημάτων ώστε το
αποτέλεσμα να είναι αξιόλογο και να ανταποκρίνεται στις δικές μου απαιτήσεις
πρώτα και του αναγνώστη σε δεύτερο χρόνο. Ωστόσο με γοητεύει και το αποτολμώ
επειδή με γοητεύουν οι προκλήσεις.
Όσο για την ποίηση, αν ο πεζός λόγος είναι
αγάπη, εκείνη είναι έρωτας. Δεν δηλώνω ποιήτρια, δεν θα το τολμούσα - απλά
επιλέγω να εκφραστώ μέσα από την ποίηση σε στιγμές έντασης, θετικής ή
αρνητικής, όταν συναισθήματα και σκέψεις κατακλύζουν την ψυχή μου και αναζητούν
μια διέξοδο άμεσα και επιτακτικά. Θα έλεγα ότι τα ποιήματά μου γράφονται μόνα
τους, ότι εγώ αποτελώ απλά τον ενδιάμεσο κρίκο ανάμεσα στη σκέψη και τις λέξεις
- γι αυτό εξ άλλου πολύ σπάνια αλλάζω κάτι στην αρχική μορφή των ποιημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου