Στο MetroMall

Βγαίνοντας από το μετρό και πηγαίνοντας βιαστικά να πάρω το αυτοκίνητο από το γκαράζ του MetroMall σταμάτησα για λίγο να χαζέψω τα χιλιάδες φωτάκια που είχαν ντύσει φοίνικες, κολόνες, έλατα χριστουγεννιάτικα, βιτρίνες, εκείνα που κρέμονταν από την οροφή σαν εντυπωσιακές τεράστιες χιονονιφάδες, ένα πανηγύρι από λαμπιόνια που γέμιζαν λάμψη και γιορτινή αίσθηση τον χώρο.

«Όμορφη εικόνα» ξεπήδησε η σκέψη αυτόματα.

«Όμορφη για ποιον;» ήρθε άμεσα ο αντίλογος, εσωτερικός και κάθετος.

«Μα… για τον κόσμο που περιδιαβαίνει ψωνίζοντας ή απλά χαζεύοντας, όπως εμείς καλή ώρα», απάντησε διστακτικά η Πρώτη σκέψη.

«Μη με βάζεις στον ίδιο παρονομαστή με σένα, δεν υπάρχει εμείς - είμαστε τόσο διαφορετικές», ήρθε κάθετη η φωνή της Δεύτερης.

«Και δηλαδή τι θες να πεις;», είπε πιο θαρρετά τώρα η Πρώτη. «Ότι δεν θα πρέπει να χαίρομαι με τα φωτάκια, με τα στολίσματα, με τα χαρούμενα παιδικά μουτράκια, με τα γέλια των εφήβων και τα χαμόγελα των μεγάλων;»

«Και τι γίνεται μ’ εκείνους που δεν χαίρονται; Εκείνους με τα χιλιάδες προβλήματα; Τους άστεγους, τους άνεργους, τους κακοπληρωμένους; Τους πρόσφυγες, τα ασυνόδευτα ορφανά, αυτούς που συνθλίβει η μοναξιά; Τους έλαβες όλους αυτούς υπ’ όψιν πριν “χαρείς” με τα φωτάκια και την απατηλή χρυσόσκονη;» ξαναρώτησε σαρκαστικά η Δεύτερη.

Τις παρακολουθούσα αμίλητη, με ενδιαφέρον, χωρίς να παίρνω θέση.

«Τους έλαβα», αποκρίθηκε μετά από στιγμιαία σκέψη η Πρώτη, εντελώς ξεθαρρεμένη τώρα. «Τους φέρνω στο νου μου κάθε φορά που νοιώθω όμορφα, σαν μια διαχρονική ενοχή που με κρατάει υπό έλεγχο, σαν να οφείλω ένα χρέος απροσδιόριστο που κι εγώ δεν ξέρω πώς και πότε το απέκτησα και που, ωστόσο, είναι εκεί σαν αγκάθι να με αγκυλώνει και να μου θυμίζει πως, ενόσω εγώ χαίρομαι, κάποιους σκοτεινιάζει η θλίψη. Όμως είναι Χριστούγεννα… κάτι σαν διάλειμμα… κάτι σαν χαμόγελο αστραφτερό όσο και προσωρινό που μας χρειάζεται για να πασπαλιστούμε λίγη χρυσόσκονη κι εμείς… κι ας ξέρουμε πως αύριο θα σβήσουν τα λαμπιόνια και θα ξαναγυρίσουμε στην λιγότερο ή περισσότερο μουντή πραγματικότητά του ο καθένας…» 

Ένιωσα την Δεύτερη να ετοιμάζεται για αντεπίθεση κι αποφάσισα να παρέμβω - στο κάτω κάτω είναι Χριστούγεννα, μέρες ειρήνης.

«Έχετε κι οι δυο δίκιο, η κάθε μια από την δική της σκοπιά», τους είπα μαλακά. «Ναι, δικαιούμαστε να χαιρόμαστε με την γιορταστική ατμόσφαιρα, είναι η απόδρασή μας η γυαλιστερή κι ας είναι πρόσκαιρη κι απατηλή. Και ναι, οφείλουμε να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας τους λιγότερο τυχερούς, εκείνους που στερήθηκαν το δικαίωμα να χαίρονται με την χρυσόσκονη των ημερών, και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό -ουσιαστικά κι όχι με ευχολόγια. Να κάνουμε κάτι, τόσο δα, όσο μικρό κι αν είναι - γιατί τα πολλά μικρά “κάτι” μπορούν να φτιάξουν ένα μεγάλο “πολύ”… κι ας ευχηθούμε ο καινούργιος χρόνος να είναι πιο συμπονετικός και πιο καλοσυνάτος για κείνους που δεν μπορούν να χαρούν με τα αστεράκια και τις φωτερές χιονονιφάδες που κρέμονται από την οροφή».

Τους χαμογέλασα, τις πήρα από το χέρι και κατεβήκαμε τις κυλιόμενες για το γκαράζ.