Από την "Δωροθέα", το τρίτο μου μυθιστόρημα 

-που βρίσκεται ήδη στις Εκδόσεις Πνοή και σύντομα στα χέρια σας-

 κάποιες σκέψεις της ηρωίδας κάποια παραμονή Χριστουγέννων.
Γιατί δεν είναι για όλους πάντα χαρούμενα τα Χριστούγεννα...

Το ημερολόγιο της Δωροθέας

Παραμονή Χριστουγέννων. Και; Είμαι άδεια. Δεν νιώθω τίποτε, ούτε χαρά ούτε λύπη. Κενό. Δεν με πειράζει, καλύτερα έτσι. Να μην αισθάνομαι, να μη σκέφτομαι, να μη θυμάμαι. Μόνο που αυτό το τελευταίο δεν το πετυχαίνω πάντα. Θυμάμαι. Και τότε πονάω…πολύ... Θυμάμαι άλλες χρονιές. Τι λέω άλλες, ακόμη και η περσινή ήταν «άλλες» -κι όμως μου φαίνεται τόσο μακρινή… Σαν να την έζησα σε άλλη ζωή. Τότε που στολίζαμε το σπίτι με τα κορίτσια από νωρίς, από τις αρχές του Δεκέμβρη. Με την Μαρίνα μου να κόβει τραγουδώντας «Απ’ έλατο… απ’ έλατο» (έτσι το είχε καταλάβει)  αστεράκια και καμπανούλες σε κόκκινο και κίτρινο χρυσόχαρτο και να τα κολλάει στα τζάμια ενώ η Αννούλα μου, με το αρκουδάκι της αγκαλιά,  την παρακολουθούσε σοβαρή κι απόμακρη μαζί, σαν να ταξίδευε για ακόμη μια φορά στους δικούς της μυστικούς κόσμους.

Είπα καμπανούλες κι άρχισε να χτυπά η καμπάνα του ΆιΓιάννη για τον εσπερινό. Σύμπτωση; Ή κάποιος εκεί πάνω ακούει τις κρυφές μου σκέψεις; Παραλογίζομαι, το ξέρω… αλλά μ’ ανακουφίζει η σκέψη ότι κάποιος με ακούει και με  καταλαβαίνει χωρίς να ζητά εξηγήσεις. Όχι πως  μου ζητάει και κανένας άλλος δηλαδή… μη γίνομαι κι άδικη… Ούτε καν ο άντρας μου… Αλλά όλοι στο βάθος των ματιών τους έχουν γραμμένο ένα «γιατί» κι ας μην το λένε. Κι εγώ το βλέπω κάθε φορά που με κοιτάζουν και με το ζόρι κρατιέμαι να μην ουρλιάξω «δεν ξέρω, αφήστε με ήσυχη… γιατί είμαι μια άθλια, μια τιποτένια, που  δεν της αξίζει να της φέρεστε με καλοσύνη… αλλά δεν θέλω κιόλας, δεν θέλω τον οίκτο σας, καλύτερα να με φτύσετε κατάμουτρα αν αυτό είναι που θέλετε να κάνετε, δεν θέλω να με κοροϊδεύετε, δεν θέλω…»

Παραλογίζομαι πάλι… Βλέπω παντού εχθρούς, υποκριτές, συνωμότες… Κι αν κάνω λάθος; Αν στ’ αλήθεια νοιάζονται για μένα; Αν ο εχθρός, ο υποκριτής, ο συνωμότης είναι μέσα μου; Τρομάζω σ’ αυτή τη σκέψη, δεν τη θέλω, δεν μπορώ να τον παλέψω τον μέσα μου εχθρό… Το κεφάλι μου βουίζει…δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο… θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι, να πονάω, να φοβάμαι… Θέλω να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ξανά…

Κι αυτές οι καμπάνες δεν λένε να σταματήσουν… με τρελαίνουν… σαν να είναι μέσα στο μυαλό μου…

Σταματήστε πια…