Ρέκβιεμ για μια σεβαστή κι αγαπημένη φίλη

Για την γιατρό Βασιλική Χειμωνίτση, την μεγάλη κι εμβληματική αυτή μορφή της Αναισθησιολογίας, της Αλγολογίας και της ευρύτερης ιατρικής που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, και την ξεχωριστή πορεία της σε όλους τους παραπάνω χώρους αρμόδιοι να μιλήσουν είναι οι δεκάδες γιατροί αναισθησιολόγοι/αλγολόγοι που υπήρξαν μαθητές και «παιδιά» της, όπως επέλεγε να τους αποκαλεί απαντώντας στην γεμάτη σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση προσφώνησή τους «Μάνα του Πόνου», τίτλο που έφερε με συγκίνηση και περηφάνεια ως το τέλος της ζωής της.

Εγώ θα μιλήσω για την δική μου Χειμωνίτση… την Βάσω - την Βασούλα αν θέλετε, όπως της άρεσε να με αποκαλεί η ίδια λέγοντας χαριτολογώντας «να που ξανασυναντηθήκαμε οι δυο Βασούλες». Την καλλιεργημένη, ευαίσθητη, πάντα περιποιημένη και κομψή και πάντα χαμογελαστή Κυρία, μ’ εκείνη την αίσθηση του χιούμορ που σε έκανε να νιώθεις τόσο όμορφα στη συζήτηση και την συναναστροφή μαζί της. Έζησα πολλές όμορφες στιγμές κοντά της σε συνέδρια και εκδρομές  με κορυφαίες κι αλησμόνητες τις κοινές μας εμπειρίες κατά τη διάρκεια του τριών εβδομάδων ταξιδιού μας στην Κίνα το 2007, στο οποίο δήλωσε ενθουσιασμένη συμμετοχή μόλις έμαθε ότι το προγραμματίζαμε με τον Μανώλη κι άλλους φίλους, μια 20μελή παρέα. Δεν πτοήθηκε από την μεγάλη απόσταση, από το πολύωρο αεροπορικό ταξίδι, από την μεγάλη διάρκεια της εκδρομής, από το ομολογουμένως πυκνό και, συχνά, κουραστικό πρόγραμμα.

Ακολουθούσε αδιαμαρτύρητα τις ατέλειωτες ξεναγήσεις με τη χαρά μικρού παιδιού ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Κι αν κάπου κουραζόταν, μας έλεγε καθησυχαστικά «προχωρήστε εσείς παιδιά μου και θα σας περιμένω στην έξοδο πίνοντας παγωμένο τσάι - και μην ανησυχείτε για μένα, δεν αδικούμαι, μου φτάνει που είμαστε όλοι μαζί». Μαζί στον πήλινο στρατό. Μαζί στην Απαγορευμένη Πόλη. Μαζί στις φυτείες τσαγιού. Μαζί στους αυτοκρατορικούς κήπους. Μαζί στις -συχνά- πολύωρες διαδρομές με το πούλμαν. Μαζί στα γεύματα και δείπνα και πάντα περιποιημένη, αρωματισμένη, κοσμηματοφορούσα. Παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή τους ξεναγούς  και τα όσα είχαν να μας πουν σε αντίθεση με τους περισσότερους από μας που χαζεύαμε τα αξιοθέατα βγάζοντας δεκάδες φωτογραφίες. Στο Πεκίνο, στην Γκουιλίν, στην Χσιάν, στην Χανγκτσόου, στη Σανγκάη, στο Χονγκ Κονγκ. Στα απανωτά αεροπορικά εσωτερικά ταξίδια. Στο κουραστικό ταξίδι της επιστροφής όταν όλοι είχαμε καταρρεύσει από την κούραση κι εκείνη μας έλεγε ιστορίες από την πλούσια σε εμπειρίες ζωή της.

Θα μου λείψουν αυτές σου οι ιστορίες Βασούλα μου - κι επίτρεψέ με να σε λέω έτσι γιατί έτσι σε αισθανόμουν… φίλη… κι ας με έλεγες εσύ κόρη σου και τον Μανώλη γιο σου. Θα μου λείψει το χαμόγελο και η ευγενική σου παρουσία, το χιούμορ και η πάντα θετική σου διάθεση - αλλά θα είσαι πάντα στην καρδιά και τη σκέψη μου, πολύτιμο κομμάτι των αναμνήσεών μου, και θα σε θυμάμαι με σεβασμό, εκτίμηση, συγκίνηση κι αγάπη.

Καλή σου ανάπαυση ΚΥΡΙΑ Βασιλική Χειμωνίτση.