Η πικρή μου αλήθεια

«Δούλεψα, κουράστηκα αλλά κατάφερα να μεγαλώσω και να σπουδάσω δυο παιδιά!.. Και τώρα πια μπορώ να τα κοιτάξω στα μάτια! Μέσω skype!»

Κοίταζα για ώρα το σκίτσο του Αρκά. Μέσα σε δυο γραμμές η πικρή μου αλήθεια. Η πικρή σου αλήθεια. Η πικρή αλήθεια όσων από μας  κατευοδώσαμε (και κάποιες φορές παρακινήσαμε) τα παιδιά μας γεμίζοντας το δισάκι τους ευχές κι αγάπη όταν αποφάσισαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα.

Χαμογελούσαμε στο «ώρα καλή». Κι ήταν αληθινό το χαμόγελο, όχι βεβιασμένο, όχι μασκαρεμένη θλίψη. Γιατί θέλαμε να έχουν αυτήν την εικόνα, αυτήν την αίσθηση για συντροφιά στα δύσκολα που, αναπόφευκτα, θα συναντούσαν «εκεί έξω». Τη θλίψη την φυλάξαμε για μετά, αφού απογειώθηκε το αεροπλάνο. Την κάναμε δάκρυ, ένα μοναχά - για να το σφουγγίσουμε πριν προφτάσει να χαράξει το μάγουλο και το δουν στο πρώτο skype.

Και μπήκε η ζωή μας στο ημερολόγιο. Θα έρθει τον Απρίλη, για το Πάσχα. Θα πάω τον Ιούνιο, στην μετακόμιση. Θα έρθει τον Αύγουστο, για διακοπές. Θα πάω τον Δεκέμβρη, για Χριστούγεννα. Και μάθαμε να ζούμε από Απρίλη σε Ιούνιο κι από Αύγουστο σε Δεκέμβριο παρακάμπτοντας τον ενδιάμεσο καιρό - που παρέμεινε χρήσιμος για έναν μονάχα λόγο… για να γεμίζει τηλεφωνήματα και συνδέσεις skype…