Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018


Ελληνίδα μάνα

Τα ταπεράκια



-         Έχω δυο εισιτήρια για θέατρο για σήμερα το απόγευμα, είσαι;

-         Είμαι, άκου λέει! Θέατρο κα τζάμπα, πώς να πεις όχι; Αλλά θα πω όχι… δυστυχώς..

-         Γιατί χριστιανή μου;

-         Γιατί εκτός από θεατρόφιλη είμαι και μάνα.

-         Και λοιπόν; Οι μάνες δεν πάνε θέατρο;

-         Οι μάνες μαγειρεύουν.

-         Σαφώς - αλλά πρέπει να μαγειρέψεις σήμερα που είναι το θέατρο; Σου  έκατσε ξαφνικό τραπέζι;

-         Ξαφνικό ταξίδι μου έκατσε, του Νάσου - και θα μαγειρεύω όλη νύχτα, μέχρι αύριο το πρωί.

-         Του άντρα σου; Όλη νύχτα; Τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτε!

-         Φεύγει αύριο εκτάκτως με το καράβι για Τεργέστη, να δει την Μαρία, κι έχω πλακωθεί στα μαγειρέματα από το πρωί.

-         Πώς πάει αλήθεια το κοριτσάκι σας με τις σπουδές;

-         Ζόρικη η ιατρική αλλά μέχρι στιγμής τα πάει μια χαρά. Μόνο που δεν πολυτρώει, ξέρεις τώρα πώς είναι τα παιδιά, γι αυτό και της στέλνω μερικά ταπεράκια με σπιτικό φαγητό να έχει να πορεύεται.

-         Όταν λες σπιτικό φαγητό;

-         Να - παστίτσιο, σουτζουκάκια, μια σπανακόπιτα που της αρέσει, μοσχάρι κοκκινιστό, τέτοια.

-         Δεν τα λες και λίγα! Όπως τ’ ακούω, μιλάμε για πολλά ταπεράκια!

-         Υπολογίζω καμιά δεκαπενταριά - τα μοιράζω σε πολλές δόσεις να τα βάλει στην κατάψυξη να της κρατήσουν κανα μήνα.

-         Ολόκληρη επιχείρηση δηλαδή! Και πού θα τα βάλει όλα αυτά ο χριστιανός;

-         Στο πορτ-μπαγκάζ μέσα σε κούτα, παίρνει το αυτοκίνητο μαζί.

-         Και πάει με το καράβι; Χαρά στο κουράγιο του τόσες ώρες, τι λέω, μέρες ταξίδι. Πώς και δεν πάει με το αεροπλάνο;

-         Ο Νάσος! Σε αεροπλάνο! Λες κι έχει μπει ποτέ εκτός από μια φορά που χρειάστηκε να πάμε επειγόντως στην Ρόδο γιατί έπαθε εγκεφαλικό η μάνα του και με το καράβι μπορεί και να μην την προλαβαίναμε. Πήρε ένα κουτί λεξοτανίλ, ήπιε μισό μπουκάλι ουίσκι πριν την πτήση και σ’ όλη τη διάρκειά της (και σιγά την διάρκεια δηλαδή) μουρμούριζε προσευχές κι είχε μια μούρη κόκκινη προς το μπλαβί - μέχρι που είπα, θα το πάθει κι εκείνος το εγκεφαλικό και θα τρέχω και δεν θα φτάνω.

-         Άσχετο - την γλίτωσε η πεθερά;

-         Παθαίνουν τίποτε οι πεθερές; Ο γιος της κόντεψε να μου μείνει στα χέρια! Εννοείται πως γυρίσαμε με το καράβι, δυο μέρες ταξίδι. Κι αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έστειλε το παιδί στην Τεργέστη ενώ εκείνη ήθελε να πάει στη Ρώμη -για να πηγαίνει με το καράβι να τη βλέπει, σε αεροπλάνο με την καμία.

-         Για πες τώρα για το αυριανό καράβι. Πού θα τα βάλει τόσα ταπεράκια, θα βρωμίσουν τα φαγιά μέχρι να φτάσει.

-         Δεν κατάλαβες!  Έχει κάνει κονέ από προηγούμενες φορές και με τον καπετάνιο και με τον ύπαρχο και, κυρίως, με τον μάγειρα. Θα του τα βάλουν στο ψυγείο και μια χαρά θα φτάσουν, φρέσκα φρέσκα.

-         Κατάλαβα… Πάντως χαρά στο κουράγιο σου φιλενάδα, τόσα μαγειρέματα.

-         Γιατί, εσύ δεν το κάνεις για την Ελένη σου; Που είναι και πιο εύκολο, δυο ώρες δρόμος είναι η Πάτρα.

-         Να στέλνω φαγητά; Όχι αγάπη μου. Όχι γιατί βαριέμαι αλλά από άποψη.

-         Δεν καταλαβαίνω.

-         Από τη στιγμή που πέρασε σε άλλη πόλη και φτιάξαμε το σπίτι της με όλα τα κομφόρ, ανέλαβε και τις ευθύνες της. Δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα η ανεξαρτησία, έχει και τις ευθύνες της. Να πληρώσει το νοίκι της, τη ΔΕΗ και τα κοινόχρηστα και να προμηθεύεται τα προς το ζην αναγκαία. Εννοείται πως της στέλνουμε χρήματα αλλά μέχρις εκεί - τα υπόλοιπα, μαζί και το μαγείρεμα, είναι δική της υπόθεση.

-         Και ήξερε να μαγειρεύει;

-         Μια μακαρονάδα την ήξερε - κι αυγά ομελέτα. Τον πρώτο καιρό έτρωγε βρώμικα μέχρι που τα σιχάθηκε, πήρε και 2-3 κιλά, και να δεις τι καλά που στρώθηκε - μέχρι σπανακόρυζο έμαθε να κάνει, που το λατρεύει.

-         Τι μου λες! Η δικιά μας ούτε αυγό μάτι!

-         Αφού της τα στέλνεις έτοιμα, γιατί να ζοριστεί; Ας είναι καλά η μάνα!

-         Και θες να πεις ότι δεν στέλνεις τίποτε;

-         Για να στείλω όχι. Όταν πηγαίνω, μια κάθε 3-4 μήνες, της μαγειρεύω μερικά πιο δύσκολα όπως μουσακά και ντολμάδες, δεν είμαι δα και τόσο ανάλγητη! Τα βάζω στην κατάψυξη, περνάει κανα δυο βδομάδες και μετά αναλαμβάνει και πάλι την κατσαρόλα της.

-         Λες να το δοκιμάσω κι εγώ;

-         Δεν λέω τίποτε. Κάθε παιδί με τα χούγια του και κάθε γονιός με τις αδυναμίες και τις απόψεις του. Απλά θεωρώ πως η φοιτητική ζωή μακριά από το πατρικό είναι μια μοναδική ευκαιρία να τεστάρουν τις δυνατότητές και τις αντοχές τους και να αναλάβουν από νωρίς και τις ευθύνες τους - και στο φαγητό!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου