Φωνής χρώμα

«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια»

Λέει ένα πολύ αγαπημένο μου

Τραγούδι

Μα πιότερο θαρρώ

Πως χρώμα δεν αλλάζει η φωνή

Σε συνάντησα τυχαία τις προάλλες

Παλιό μου φλερτ νεανικό

Λαβώθηκα σαν είδα

Πόσο ανάλγητα είχε φερθεί ο χρόνος

Στο πρόσωπο εκείνο το ζηλευτό

Του αρχαίου Κούρου

Πόσο το είχε χαράξει

Κι αλλοιώσει

Η σμίλη του πανδαμάτορα

Αλλαγμένα ακόμα

Και τα σαν κάρβουνο μαύρα μάτια

Τα λαμπερά

Που έφερναν τώρα

Σ’ ένα γκρίζο σκούρο και θαμπό

Έκανα να φύγω

Μη με δεις

Μη δεις τη θλίψη

Μέσα στα δικά μου μάτια

Μα ήταν κιόλας αργά

«Πάει στ’ αλήθεια καιρός…»

Μου είπες καθώς με πλησίαζες

Χαμογελώντας διστακτικά

Μ’ εκείνη την ίδια  μπάσα βαθιά φωνή

Που ευώδιαζε πεύκο

Και θαλασσινή αλμύρα

Κι είχε μιαν ανάλαφρη σκιά ανησυχίας

Μήπως και σ’ έχω λησμονήσει

Κοντοστάθηκα

Σου χαμογέλασα κι εγώ

Χαμογέλασα στον Κούρο

Που είχα ερωτευτεί

Κοριτσόπουλο ακόμα

Γιατί ξαφνικά

Αυτόν θωρούσα μπρος μου

Σαν και να είχαν σβηστεί

Όλα τα ενδιάμεσα χρόνια

Κατατροπωμένα

Από τον ήχο της φωνής σου

Από το χρώμα της το αναλλοίωτο

«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια»

Σου αποκρίθηκα

Για να μη σε πληγώσω

-Και σίγουρα δεν αλλάζει

Χρώμα η φωνή,

Συμπλήρωσα μέσα μου-

Κι άφησα ένα ανάερο φιλί

Στο σκαμμένο σου μάγουλο