Ελληνίδα μάνα

Η επικαρπία

-         Πέρασε η Ευλαμπία το πρωί από δω.

-         Ωχχχ…

-         Γιατί βογκάς παρακαλώ;

-         Γιατί κάθε που έρχεται η αδερφή σου η κουτσομπόλα, σφαζόμαστε μετά.

-         Να μου κάνεις τη χάρη! Μια χαρά είναι η αδερφή μου, για το καλό μας νοιάζεται.

-         Ποιο καλό μας βρε γυναίκα, θα με τρελάνεις; Αυτή δεν είχε φαγωθεί να μην πάρουμε σπίτι με δάνειο, λέει, γιατί δεν θα μπορούσαμε να το πληρώσουμε και θα μας το έπαιρνε η τράπεζα; Καλά που πάτησα πόδι - και το σπίτι πήραμε και το δάνειο ξοφλήσαμε και δεν μας τρώει το νοίκι.

-         Να… γι αυτό λέγαμε.

-         Για το δάνειο;

-         Όχι, για το σπίτι.

-         Και σαν τι να λέγατε για το σπίτι;

-         Να… της είπα πως σκεφτόμαστε να το γράψουμε στο παιδί.

-         Αμάν βρε γυναίκα, αμάν! Όλα να της τα πεις πια; Εσύ είσαι ικανή να της πεις και πόσο συχνά σε… θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου!

-         Α, μη σκας! Της έχω πει πως «δεν» καιρό τώρα, οπότε σταμάτησε να ρωτάει!

-         Γυναίκα!!!

-         Καλά ντε, ένα αστείο έκανα, η Ευλαμπία είναι πολύ θεούσα για να ρωτήσει τέτοια αμαρτωλά.

-         Και τι είπε η θεούσα κουτσομπόλα αδελφή σου για το γράψιμο του σπιτιού;

-         Είπε να κρατήσουμε οπωσδήποτε την επικαρπία.

-         Α μπα! Και γιατί παρακαλώ;

-         Για να μη βρεθούμε κάποια στιγμή άστεγοι.

-         Παρακαλώ;

-         Κοίτα. Άμα το παιδί έχει την πλήρη κυριότητα, μπορεί να τού ’ρθει  κάποια στιγμή να το πουλήσει γιατί θα χρειάζεται λεφτά, οπότε - στο δρόμο εμείς.

-         Έλεος βρε γυναίκα! Δεκάξι χρόνων είναι, ούτε καν τα σκέφτεται και ούτε καν τον νοιάζει για σπίτια και επικαρπίες.

-         Τώρα ναι, δεκάξι είναι - αλλά αύριο θα είναι είκοσι έξι κι ούτε και ξέρεις τι θα του κατέβει να κάνει.

-         Ο γιος μας είναι σωστά μεγαλωμένος -έτσι θέλω να πιστεύω- μας αγαπά, μας σέβεται και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει κάτι τέτοιο.

-         Τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος και πώς θα μπει στη μέση και θα του αλλάξει τα μυαλά.

-         Τι εννοείς;

-         Εννοώ τη μέλλουσα νύφη μας, αυτήν εννοώ.

-         Αμάν βρε γυναίκα, έλεος… Εσύ τον μεγάλωσες, τον πάντρεψες, η νύφη είναι στρίγγλα και μας ξωπετάει από το σπίτι… αμάν! Σαν τον σκεπαρνοσκοτωμένο κάνεις!

-         Μην ξεστρατίζεις την κουβέντα και ξέρω πολύ καλά τι λέω -και το ξέρεις κι εσύ. Γιατί, αδύνατο το έχεις;

-         Τίποτε δεν είναι αδύνατο, απλά το θεωρώ μάλλον απίθανο. Και να σου πω και κάτι; Αν ο γιος μας φτάσει στο σημείο να μας βγάλει από το σπίτι γιατί θα του έχει βάλει λόγια η γυναίκα του, τότε θα τον έχουμε χάσει. Κι αυτό θα είναι το τραγικό… Τι να με νοιάξει να χάσω το σπίτι αν έχω χάσει το παιδί μου - στάχτη και μπούλμπερη…

-         Μωρέ τι μας λες! Εμ να χάσουμε το παιδί, εμ να χάσουμε και το σπίτι - τα θες και τα λες αυτά άντρα μου;

-         Κι ύστερα παρεξηγιέσαι που δεν χωνεύω την αδελφή σου. Ορίστε, μια ώρα τώρα τσακωνόμαστε με «αν» και «ίσως» και «μπορεί» επειδή εκείνη σου έβαλε λόγια. Τέρμα, δεν ακούω κουβέντα. Αύριο πάμε στον  συμβολαιογράφο να υπογράψουμε το συμβόλαιο.

-         Κοίτα… δεν ήθελα να στο πω για να μη σε στενοχωρήσω… είπα, παιδί είναι, λέει κι άσκεφτες κουβέντες… όχι δηλαδή πως το πήρα στα σοβαρά αλλά να… και μετά κι από την κουβέντα με την Ευλαμπία…

-         Τι μουρμουρίζεις εκεί βρε γυναίκα και τι το γυροφέρνεις; Είναι κάτι ακόμα που πρέπει να μάθω;

-         Εγώ θα στο πω κι ας είναι βλακεία. Προχτές, εκεί που μαγείρευα κι αυτός καθόταν στον υπολογιστή κι έκαιγε τον εγκέφαλό του, γύρισε και με ρώτησε στα ξεκούδουνα «ρε συ μάνα, πόσο να πιάνει αυτό το σπίτι αν το πουλήσουμε;». Τάχασα, δεν το περίμενα. Ωστόσο χαμογέλασα και είπα αδιάφορα «Γιατί ρωτάς καμάρι μου;»

-         Και τι σου είπε το καμάρι μας;

-         Ότι ναι μεν θα μας κάνει τη χάρη να δώσει στη Νομική αλλά και να περάσει και να τελειώσει και να πάρει το χαρτί σιγά μη βρει δουλειά σαν δικηγόρος που τώρα με την κρίση όλοι είναι άνεργοι ή δουλεύουν για τρεις κι εξήντα και σιγά μην κάτσει αυτός να φάει τη ζωή του γυρνώντας από γραφείο σε γραφείο - κι άλλα τέτοια χαριτωμένα.

-         Κι εσύ;

-         Τι εγώ; Εγώ προσπαθούσα να δω πού το πάει.

-         Και πού το πήγε;

-         Στο μπαρ!

-         Σε ποιο μπαρ, τι μου λες τώρα;

-         Στο μπαρ που θα ανοίξει με τον κολλητό του με τα λεφτά που θα πάρει από την πώληση του σπιτιού!

-         …………

-         Εγκεφαλικό;;;

-         Και έμφραγμα μαζί… τι λες τώρα;;;

-         Με συγχωρείς αλλά έπρεπε να στα πω… να μην τα ρίχνεις όλα στην αδελφή μου. Πού πας;

-         Να πάρω τηλέφωνο τον συμβολαιογράφο να αλλάξει το συμβόλαιο -κρατάμε την επικαρπία…