Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου

Την είδα για πρώτη φορά όταν, εικοσιδυό χρόνων κοριτσόπουλο,  με πήγε ο καλός μου στο σπίτι του να με γνωρίσει  στη μητέρα του. Μια μεγάλη αφίσα με τους «Πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου» του Νταλί πάνω από το γραφείο του. Την αντιπάθησα με την πρώτη ματιά, αυτόματα κι αυθόρμητα. Αυτά τα μακριά σαν κλωστές πόδια μου θύμιζαν αράχνες και με ανατρίχιαζαν - όπως και τα αντίστοιχα έντομα εξ άλλου. Αγριεύτηκα, πώς να σας το πω!

Ωστόσο δεν μίλησα, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Κάτι η φυσική μου διακριτικότητα, κάτι η παρουσία της μετέπειτα πεθεράς μου (ε, δεν λες και μπροστά της ότι απεχθάνεσαι κάτι που έχει στο δωμάτιό του ο γιος της) την παρέκαμψα με μια απλή γκριμάτσα αποδοκιμασίας - που δεν πέρασε όμως απαρατήρητη από τον καλό μου, o οποίος κι άρχισε να μου εξηγεί τα τι και τα πώς της αφίσας. Δεν με έπεισε, εννοείται, του είπα πως γούστα είναι αυτά, ο καθένας έχει δικαίωμα να αντικρίζει αυτό που επιλέγει κάθε πρωί που ανοίγει το μάτι του κι άλλα τέτοια δημοκρατικά και ανεξίθρησκα, μη παραλείποντας ωστόσο να προσθέσω ότι εγώ θα σκιαζόμουν αν έβλεπα όλα αυτά τα αραχνοπόδαρα πλάσματα κάθε που θα σήκωνα τα μάτια από το διάβασμα!

Με τον καιρό τη συνήθισα - μέχρι που δεν την έβλεπα καν. Εννοείται πως αντιστάθηκα σθεναρά στην πρότασή του να μεταφερθεί στο δικό μας σπιτικό, όταν το στήσαμε πέντε χρόνια μετά, κι έτσι παρέμεινε στο πατρικό του. Μέχρι που μετακόμισε κι η πεθερά μου κι έχασα τα ίχνη της αφίσας - όχι βέβαια ότι την αναζήτησα ποτέ ή είχα καμιά σκοτούρα για το τι απέγινε. Όλο και σε κάποια αποθήκη θα είχε καταχωνιαστεί γιατί, σίγουρα, δεν θα την είχε πετάξει ο άντρας μου την ανάμνηση των νεανικών του χρόνων!

Και την είδα ξανά προχτές! Μαζί με κάτι άλλα πράγματα που έφερε από την αποθήκη του σπιτιού της Αθήνας, μου κουβάλησε και την αφίσα. Κι αν σας πω ότι καταχάρηκα που την είδα, θα με πιστέψετε; Με μιας ξανάγινα εκείνο το κοριτσόπουλο, διακτινίστηκα στο φοιτητικό δωμάτιο του καλού μου, είδα την πεθερά μου (ας είναι αναπαυμένη) να μου φέρνει γλυκό του κουταλιού και να μου χαμογελά μ’ εκείνα τα πανέμορφα γαλάζια μάτια της και τον άντρα μου, παλικαρόπουλο με πυκνά μαύρα μαλλιά και γένια, να μου σχεδιάζει σε χαρτί την πορεία των νεύρων (δίναμε Νευρολογία - ζόρικο όσο να πεις) και να μου σκάει και κανα πεταχτό φιλί όταν η μάνα του (έκανε πως) δεν έβλεπε!

Την καλωσόρισα λοιπόν την παλιά μου αντιπάθεια - ειλικρινά και με ενθουσιασμό. Γιατί δεν είναι πλέον απλά μια αφίσα με (για μένα) απωθητικό θέμα. Είναι το παράθυρο που ανοίγει διάπλατα και μου φανερώνει χρόνια παλιά, εικόνες νοσταλγικές, αναμνήσεις λησμονημένες, που αναδύθηκαν ωστόσο ολοζώντανες και μόνο στη θωριά της. Και δεν θα την καταχωνιάσω ξανά, σας βεβαιώνω. Κάπου θα την βολέψω για να μπορώ να τη βλέπω και να αναθυμιέμαι - να αναθυμόμαστε!