Χαμαίμηλον το ταπεινόν

Σας έβαζε η μαμά σας, εσάς τους παλιότερους, να μαζεύετε χαμομήλια; 

Θυμάμαι τη Βέροια των παιδικών μου χρόνων να στολίζεται σαν νύφη από τα αμέτρητα ταπεινά λευκοκίτρινα χαμομηλάκια κι εμείς, τα παιδιά, να ξαμολιόμαστε με ένα καλαθάκι στο χέρι στις αλάνες, στα χωμάτινα "πεζοδρόμια", στην περίμετρο της μεγάλης μας αυλής, που είχε γλιτώσει από το ποδοβολητό των παιχνιδιών μας κι είχε γίνει καταπράσινη, και να τα κορφολογούμε με την "ειδική" τεχνική που ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε μαζέψει έστω και μια φορά στη ζωή μας.

Έπειτα η μάνα τα άπλωνε πάνω σε εφημερίδες να τα αποξηράνει και να τα φυλάξει στη συνέχεια σε γυάλινα βαζάκια, να τα έχουμε όλο το χειμώνα. Και μοσχοβολούσε το σπίτι από το υπέροχο, λεπτό, αλησμόνητο άρωμά τους όπως μοσχοβολούσε και το καυτό ρόφημα που μαλάκωνε τον πονεμένο μας λαιμό, καταπολεμούσε τον βήχα, ζέσταινε ευεργετικά το στήθος. Ή, χλιαρό εκχύλισμα, ανακούφιζε το πονεμένο δόντι και θεράπευε το "κριθαράκι" στο μάτι. Και πόσα και πόσα ακόμη!

Την νοστάλγησα εκείνη την μοναδική, αξέχαστη μυρωδιά, την μοναδική, αξέχαστη γεύση τώρα το απόγευμα που είδα τα πρώτα χαμομήλια στην μεγάλη αλάνα που πάμε βόλτα με τον Ρόμπι. Έσκυψα, τα μύρισα, τα χάιδεψα, τα καλωσόρισα στην Άνοιξη και τους έκλεισα ραντεβού - όταν πλημμυρίσουν τα χωράφια να πάω για συλλογή να έχω απόθεμα για τον χειμώνα.