Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 14ο – 19/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

«Πω πω, πώς πέρασε η ώρα... Έτσι γίνεται άμα έχεις τόσο όμορφη παρέα!», έκανε δήθεν έκπληκτη η Βικτώρια κοιτάζοντας το ρολόι της. «Τι λες, πηγαίνουμε σιγά σιγά;»

            Ο Αλέξανδρος την κοίταξε προσεκτικά. Κάτι είχε αλλάξει πάνω της, κάτι διαφορετικό είχε απόψε - σαν πιο εκδηλωτική, σαν πιο, πώς να το πει... πρόθυμη. Ματιές, γελάκια, «τυχαία» αγγίγματα χεριών, υπονοούμενα. Κι αυτό ακόμα το «πηγαίνουμε» αλλιώτικα το είπε. Σίγουρα κάτι άλλαξε, σκέφτηκε, σήμερα θα της ζητήσω να ανέβω για ένα ποτό, αρκετά με τα προκαταρκτικά.

            Κόλαση, σκεφτόταν λίγες ώρες μετά η Βικτώρια με τα μάτια στυλωμένα στο φωτιστικό που κρέμονταν από το ταβάνι. Αυτό δεν ήταν απόλαυση, ήταν κόλαση...

            Γύρισε και κοίταξε τον άντρα που κοιμόταν δίπλα της με μια έκφραση ευδαιμονίας απλωμένη στο πρόσωπό του. Ξανάφερε στο μυαλό της τις στιγμές που είχαν περάσει... τον αδέξιο τρόπο που την έγδυσε... τη βιασύνη του να προχωρήσει στο δια ταύτα... τα ιδρωμένα χέρια του που πασπάτευαν άγαρμπα το κορμί της... τα βογκητά του... τα λόγια που μουρμούριζε στ’ αυτί της και που δεν έβγαζαν νόημα... το σώμα της, σφιγμένο και ξύλινο, απρόθυμο να πάρει μέρος σ’ αυτό το φιάσκο... τον οργασμό που δεν ένιωσε... που απλά τον υποκρίθηκε για να δώσει ένα τέλος σ’ όλο αυτό το γελοίο πανηγύρι... και, πάνω απ’ όλα, τα μάτια του Μπάμπη που έβλεπε όλη αυτή την ώρα μπροστά της να την περιπαίζουν... Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται, έτρεξε στο μπάνιο κι άδειασε το φιλέ μινιόν και τα  μανιτάρια σωτέ στη λεκάνη της τουαλέτας.

            Πανάθεμά σε Φρίντα, σκέφτηκε δυστυχισμένα μπαίνοντας στο ντους για να διώξει τη μυρωδιά του αρσενικού από πάνω της.  Εσένα και τον μπετατζή σου...

ΦΡΙΝΤΑ

Άτιμο πράγμα τελικά η αγάπη και δεν χωράει συναιτέρους, σκέφτηκε η Φρίντα πριν τηλεφωνήσει στην άσπονδη φίλη της όπως το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της. Τελείως διαφορετική απο το πάθος ή ακόμη και από τον έρωτα. Αυτά τουλάχιστον έχουν ημερομηνία λήξης. Αυτή όμως η παναθεματισμένη είναι αιώνια και αμετάλλαχτη - που να μην ήταν δηλαδή. Α ρε Βικτωρίτσα κουφαλίτσα... τους φίλους τους διαλέγουμε μαρή, γι αυτό και δεν τους παιδεύουμε τρομάρα σου...

Ανατρίχιασε όταν άκουσε την φωνή της φιλενάδας της πρωινιάτικα.Ούτε να έβγαινε απο βαθύ πηγάδι,τόσο απόμακρη της φάνηκε. Για μια στιγμή φαντάστηκε ότι κάτι συνέβαινε στην κολλητή της και πήδηξε πάνω έτοιμη να τρέξει προς βοήθεια. Σε δευτερόλεπτα όμως θυμήθηκε οτι η Βικτώρια κυαλάριζε τον Μπάμπη, ότι ήθελε μερίδιο στον δικό της συναισθηματικό κόσμο και ο θυμός της βγήκε σαν χείμαρρος. «Άι στον διάτανο πουρνό πουρνό που μου το παίζεις κι απόκοσμη βρε τσόκαρο... φταίω εγώ που έριξα τα μούτρα μου και σε πήρα» της φώναξε - και πριν ακούσει απάντηση, κοπάνησε το ακουστικό και το έκλεισε.

Άναψε τσιγάρο με χέρι που έτρεμε και σιχτιρίζοντας πήγε να μπει στο μπάνιο για ένα ντους. Είδε ότι η στάχτη ήταν έτοιμη να πέσει στο ακριβό χαλί του διαδρόμου και φουριόζα ξαναμπήκε στο καθιστικό για να το σβήσει σε ένα από τα πολλά μισογεμάτα τασάκια... καμιά ώρα ή θα κόψω εγώ αυτό το βίτσιο ή θα με κόψει αυτό, σκέφτηκε. Αυτόματα όμως, με την κάφτρα του, άναψε καινούργιο, ξανακάθισε στην πολυθρόνα και ξανασχημάτισε το τηλέφωνο της Βικτώριας... αχ βρε καργιολίτσα, μου έχεις γίνει και εσύ εξάρτηση, άντε να δω τι στον διάτανο έχεις....