Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 15ο – 20/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Η Βικτώρια απόμεινε να κοιτάζει σα χαμένη το τηλέφωνο. Η Φρίντα ήταν ή της φάνηκε; Δεν πρόλαβε να καταλάβει, καλά καλά δεν άκουσε τι της είπε, ένα «διάτανο» κι ένα «τσόκαρο» της φάνηκε πως πήρε το αυτί της, και μετά τον βρόντο του ακουστικού πάνω στη συσκευή. Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα, όλα τα δάκρυα που είχε μαζέψει μέσα της τον τελευταίο καιρό και ιδιαίτερα μετά την χτεσινή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, και σωριάστηκε με λυγμούς στην πολυθρόνα πίσω της.

            Γιατί, φιλενάδα μου, γιατί... παραμιλούσε μέσα στα αναφιλητά της.Εντάξει, έκανα λάθος, ένιωσα κάτι που δεν έπρεπε, που δεν το περίμενα καν... κι έκανα και το χειρότερο λάθος να το αφήσω να φανεί αντί να το πνίξω, να το εξαφανίσω... αλλά δεν έκανα τίποτε με τον δικό σου, ούτε το χέρι δεν άφησα να μου αγγίξει, κι ούτε θα τόκανα ποτέ... μέχρι και με τον άλλον, τον χλεχλέ, κοιμήθηκα για να σου αποδείξω ότι δεν πρέπει να ανησυχείς... γιατί εσύ με σταυρώνεις έτσι;

            Το κουδούνισμα του τηλεφώνου την έκανε να αναπηδήσει. Άρπαξε με λαχτάρα το ακουστικό.

            «Φρίντα μου; Φιλεν... α, εσύ είσαι Αλέξανδρε; Ναι, νόμισα πως ήταν η φίλη μου... καλημέρα και σε σένα... ναι, όμορφα ήταν (κόλαση ήταν αλλά θα το δούμε άλλη ώρα αυτό)... όχι, δεν σε πήρα είδηση το πρωί που έφυγες, κοιμόμουν βαριά (μάτι δεν έκλεισα, δεν έβλεπα την ώρα να μου αδειάσεις τη γωνιά)... μπα, δεν το βλέπω για απόψε το βράδυ, έχω έναν πονοκέφαλο (δεύτερη νύχτα σαν την χτεσινή δεν θα την άντεχα, άσε που δεν θα επαναληφθεί ποτέ, ετοιμάσου για απολυτήριο)... όχι, δεν είναι τίποτε σοβαρό... ναι, βέβαια, θα τα πούμε... φιλιά...»

            Δεν πρόλαβε να κλείσει το τηλέφωνο και χτύπησε ξανά. Αν είναι πάλι αυτός, θα τον διαολοστείλω.

ΦΡΙΝΤΑ

Με ποιον να μίλαγε η Βικτώρια τέτοια ώρα... το τηλέφωνό της βούιζε και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου η Φρίντα κατάφερε να πλάσει ολόκληρη ταινία με πρωταγωνιστές τον Μπάμπη και την φιλενάδα της σε τρυφερό τηλεφωνικό τετ α τετ. Με πείσμα όμως ξαναπήρε τον αριθμό και κατευθείαν άκουσε την κολλητή της.

«Αμάν μαρή, ακούγεσαι λες και πήγες ταξίδι στον Άρη και σε βίασαν οι Αριανοί...». Το γέλιο τής βγήκε πριν προλάβει να το πνίξει μέσα στον χείμαρρο του θυμού της. Από την άλλη άκρη της γραμμής όμως αυτό που άκουσε την καθήλωσε... ένα γοερό αναφιλητό που ανέβασε τον τόνο στο ζενίθ και αντικαταστάθηκε, πριν προλάβει να σβήσει, από ένα άλλο, πιο πένθιμο.

«Βικτώρια, εγω είμαι, η Φρίντα, καλέ... τι έπαθες... φιλενάδα, είσαι καλά;... φιλενάδα... εμπρός, μη μιλάς, θα πνιγείς, δεν καταλαβαίνω τίποτε, άκου Βικτώρια,κλείνω, ντύνομαι και έρχομαι να δω τι κάνεις».

Για πότε έριξε ένα ρούχο στην πλάτη της, για πότε έβγαλε το αυτοκίνητο από το γκαράζ και για πότε βγήκε στην λεωφόρο φουλαριστή για την γειτονιά της κολλητής της... ούτε που το κατάλαβε. Ψιλόβρεχε. Υπνωτισμένη από τους υαλοκαθαριστήρες που χόρευαν ρυθμικά στον δικό τους σκοπό σε μια στιγμή φρενάρισε απότομα και βλαστήμησε μονη της. Σιχτίρ... μα τι βλαμμένη είμαι, πού πάω η τρελή που μπορεί να έρθω αν φας με τα πιτσούνια της κακιάς ώρας... αυτοί μπορεί μέσα στα μέλια να τσακώθηκαν κι εγώ πάω να παριστάνω τον φωτογράφο... κι άντε να ψάχνω να βρω δυο σούβλες χειμωνιάτικα...

Ένιωσε να την πνίγει ξανά το κύμα της ζήλιας αλλά συνέχισε να οδηγεί, πιο προσεκτικά τώρα. Λίγα λεπτά αργότερα χτυπούσε το κουδούνι της φιλενάδας της.