Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 18ο – 23/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Η Βικτώρια είχε απομείνει με το στόμα ανοιχτό να την κοιτάζει. Όλος αυτός ο καταρράκτης υπονοούμενων και ευθέων ερωτημάτων την είχε αφήσει άφωνη για ένα σωρό λόγους.

Μα τι μου λέει τώρα αυτή... και κατ’ αρχήν τι τρόπος είναι αυτός... Πάντα ήταν ελεύθερη στις εκφράσεις της, παραήταν μάλιστα, αλλά τώρα έχει ξεφύγει εντελώς... Και καλά να μιλάει έτσι για τα δικά της – αλλά να θέλει να της απαντήσω με τον ίδιο τρόπο... εγώ; Δεν είμαστε καλά... άκου αν τον πήδηξα, ήμαρτον... αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας... αυτό το “τα παπούτσια στο χέρι” από πού μας προέκυψε; Γιατί να το πετάξει; Εγώ μες την τρελή χαρά υποτίθεται πως είμαι... από πού της ήρθε το μήνυμα ότι δεν πήγε καλά η συνάντηση; Τόσο κακιά ηθοποιός είμαι, τόσο πια καλά με ξέρει; Τέλος πάντων, θα το παλέψω – κι αν επιμείνει να με πιέζει, θα της πω κι εγώ καμιά χοντράδα κι ας αρπαχτούμε... καλύτερα έτσι παρά να της μείνει η υποψία για τον μπετατζή της... ε μα, άνθρωπος είμαι κι εγώ, πόσα να ανεχτώ...

«Λοιπόν;» ξαναρώτησε ανυπόμονα η φίλη της. «Θα την ανοίξουμε την σαμπάνια τώρα που τούκατσες ή ού;»

«Η αιώνια Φρίντα!» ψευτογέλασε βεβιασμένα η άλλη. «Πάντα τα λέει έξω από τα δόντια!»

«Ενώ εσύ πάντα τα μασάς! Για λέγε λοιπόν!»

«Δεν έχω και πολλά να σου πω – και σίγουρα όχι έτσι όπως τα θέλεις εσύ... Ναι, με τον Αλέξανδρο είμαστε ζευγάρι – όσο για τις λεπτομέρειες, αφού με ξέρεις» κακάρισε πάλι. «Δεν μου είναι και πολύ βολικό να τα λέω αυτά, άσε που αφορούν κι άλλον και δεν είναι σωστό να..»

«Βικτώρια με δουλεύεις; Τι σωστό και ξεσωστό μου τσαμπουνάς; Έι, εδώ, με μένα μιλάς... για κοίτα με καλά..."

ΦΡΙΝΤΑ

«Ε... να...», συνέχισε να τα μασάει η Βικτώρια, «δεν ξέρω αν ήταν από την μακρόχρονη αποχή ή αν είναι πράγματι ο Αλέξανδρος θερμός εραστής αλλά... πώς να στο πω...ήταν το κάτι άλλο, μια νύχτα αξέχαστη...»

Τελικά εγώ νομίζω οτι η φιλενάδα μου, που αν ήταν να γίνει ηθοποιός μα τω Θεώ θα είχε πεθάνει στην πείνα γιατί από υποκριτικό ταλέντο είναι μείον μηδέν, κάτι άλλο σκέφτηκε και πήγε με τον Αλέξανδρο. Γιατί κοπέλα μου, μετά απο τόοοοσο καιρό που είχες να ποτίσεις την λεμονιά, παραμένεις με το ξυνό σου ύφος; Τρέχα γύρευε! Ε ρε Φρίντα μεγάλη... μάλλον όπως το υποψιάστηκα είναι, πήγε για δοκιμή, δεν γούσταρε, αλλά το παίζει “εμείς είμαστε ζευγάρι”, μην πω τώρα τίποτε χοντρό, για να εξακολουθήσουμε να βγαίνουμε τα τέσσερα λες και δεν χαμούρεψε τον δικό μου - και το χειρότερο... έδειξε και ο μαλακοΜπάμπης κι ένα κάποιο ενδιαφέρον για τα μάτια της παρθενόπης. Σιγά μην ξαναστήσω εγώ σκηνικό για να ζαχαριάζονται αυτοί οι δυο από μακριά! Αυτά, αν τραβήξουν πολύ, γίνονται χείμαρρος κι όποιον πάρει  κάτω... Όοοχι μανταμίτσα. Τέρμα τα ομαδικά ραντεβού! Βγες εσύ με τον μετριοΑλεκάκο σου κι άσε με μένα να φχαριστηθώ τον Μπάμπη, προς το παρόν δηλαδή... γιατί η όλη ιστορία, αν και ψιλοπαιδαριώδης, μου έδωσε στίγμα ότι κι ο μεσιέ είναι απ’ τα αντράκια προς αποφυγήν... όπου γυνή και τουφεκιά δηλαδή.

«Βικτωρίτσα μου δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που βρήκες κι εσύ μια αντρική συντροφιά, έναν άνθρωπο να λες και δυο πράγματα και να κάνεις άλλα δέκα, βρε αδελφούλα. Να βγείτε όσο μπορείτε πιο πολύ, να το φχαριστηθείτε γιατί η ζωή είναι μικρή κι η ευτυχία σταγόνες. Άντε, πάω και εγώ και τηλεφωνιόμαστε σύντομα γλυκιά μου», είπε και σηκώθηκε απότομα.