Δάκρυα βροχής

Κι ως πέφταν οι σταγόνες της βροχής

Σταλάζαν και τα δάκρυά μου...

Πικρά... αιμάτινα... σκοτωμένα...

Σαν κάποιες παιδικές ψυχές κι αυτά

Που δεν πρόλαβαν να δουν τον ήλιο...

Κάθε μου δάκρυ

Κι ένα μοιρολόι ανώφελο...

Που έπεφτε και χάνονταν

Στη λησμονιά...

Χωρίς να κάψει η φωτιά του

Το χέρι που φωτιά σκορπούσε...

Ένα μοιρολόι... μια κραυγή...

Που σκόρπισε μέσα στη νύχτα...

Και δεν το άκουσε κανείς...

*Πίνακας του εκλεκτού μου φίλου 

και εξαιρετικού ζωγράφου

Φώτη Ασπρομάτη*