ΔΥΟ ΛΑΛΟΥΝ – το καρπούζι...

-- Μάπα το καρπούζι...

-- Το ποιο;

-- Το καρπούζι... αυτό που πήρα χτες – κι ήταν και δεκάκιλο...

-- Το χτύπησες πρώτα;

-- Γιατί να το χτυπήσω, τί μούκανε;

-- Για να το ακούσεις, έξυπνε... ντιπ άσχετος είσαι;

-- Ούτε και γιατρός είμαι να το ακούσω - σιγά μη βάλω κι ακουστικά!

-- Να σου πω, δεν είναι κακή ιδέα...

-- Θα με τρελάνεις;

-- Ποσώς! Το ακούμε το καρπούζι πριν το πάρουμε, το χτυπάμε...

-- Αααα... του κάνουμε και επίκρουση!
-- Αυτό πάλι τι είναι; 

-- Επίκρουση, ακρόαση... έχω έναν ξάδερφο γιατρό που μου τα κάνει αυτά όταν αρπάζω κρύωμα.

-- Για πες, μ’ ενδιαφέρει.

-- Πας για Ιατρική;

-- Για το καρπούζι μ’ ενδιαφέρει, έξυπνε, παρόμοια πράματα.

-- Το καρπούζι με τα πνευμόνια μου;

-- Λέγε λέω! Πώς καταλαβαίνει αν έχεις κάτι; Με απλά λόγια, όχι περιδιαγραμμάτου.

-- Αν ο ήχος είναι κούφιος, δεν ανησυχεί - αν είναι συμπαγής, έχω πνευμονία!

-- Αει γεια σου! Το ίδιο κάνεις και με το καρπούζι - βάζεις το αφτί πάνω, το χτυπάς κι ακούς τον ήχο.

-- Και ποιος είναι ο καλός;

-- Ο κούφιος... πα να πει ότι είναι ώριμο, αφράτο – άρα και γλυκό!

-- Ενώ ο συμπαγής;

-- Είναι σφιχτό, άρα άγουρο – άρα κολοκύθα!

-- Φεύγω...

-- Πού πας;

-- Στον ξάδερφο, να του πάρω τα ακουστικά!