Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 3ο)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

«Θα σταματήσεις επιτέλους να μιλήσει και κανας άλλος;» την διέκοψε εκνευρισμένη η Βικτώρια. «Τι λογοδιάρροια είναι αυτή, έλεος...Ήθελα νάξερα τι σε πότισε ο λεγάμενος κι εχεις τέτοια ενέργεια πρωινιάτικα...»

            «Θες να μάθεις; Λοιπόν, στην αρχή...»

            «Όχι να χαρείς, δεν θέλω, ακόμα δεν έχει ανοίξει το μάτι μου καλά καλά. Μην κοιτάς εσύ που δεν τάκλεισες όλη νύχτα! Κι έπειτα ξέρω ακριβώς τι θα μου πεις. Κάθε φορά το ίδιο είναι – απίστευτος, μοναδικός, ο τέλειος εραστής... και πριν λαλήσει ο πετεινός τον έχεις βαρεθεί. L’ histoire de ma vie… ή μάλλον της δικής σου ζωής...

            »Κι εκείνον τον Φραγκίσκο πού τον θυμήθηκες; Εδώ κοντεύω να τον ξεχάσω εγώ που είμαι και το θύμα της υπόθεσης. Καλό κουμάσι κι αυτός... ο gallant, ο υπεράνω, ο μέγας καθηγητής... που μ’ έβαλε καλά καλά να πουλήσω τα κοσμήματα της μαμάς που τα είχε από την προ-προ γιαγιά της, την κόρη του σταυλίτη του βασιλέως, για να πάρει μετοχές... και που την κοπάνησε μετά με την Λίτσα την κομμώτρια... Τι decadence Χριστέ μου... Πιο πολύ με πείραξε αυτό παρά που μου έφαγε τα λεφτά...

            »Όσο για το διπλό ραντεβού, να το βγάλεις απ’ το μυαλό σου! Να βγω εγώ με οικοδόμο! Να πω τι; Θα ξέρει αυτός από κλασσική μουσική, από τέχνη, από θέατρο ποιότητας; Α πα πα...ούτε που να το σκέφτεσαι... Κι εσύ καλά θα κάνεις να προσγειωθείς και να δεις την πραγματικότητα – δεν σου ταιριάζει ο μπετατζής σου... Εσύ είσαι μια κυρία, μια γνωστή μαντάμ του καλού κόσμου, με τα λεφτά σου, το κοινωνικό σου status, τον αέρα σου. Τι δουλειά έχεις με έναν Μπάμπη, μου λες;

            »Και για τα σπυράκια μου φταίει η μόλυνση της ατμόσφαιρας... γλωσσού, ε γλωσσού...»

ΦΡΙΝΤΑ

Μαζεύτηκε η Φρίντα μετά από το ξέσπασμα της φιλενάδας της. Ποιας φιλενάδας δηλαδή, της αδελφής της καλύτερα - γιατί αυτές οι δυο είχαν ιστορία που ξεκινούσε από το νηπιαγωγείο της Μητροπούλου, συνέχιζε στο ιδιωτικό μικρομεσαίο δημοτικότου Χατζή και δρασκέλιζε το δημόσιο Γυμνάσιο και Λύκειο και μετά την Φιλοσοφική Αθηνών.Κόντευαν τα πενήντα κι ακόμα πορεύονταν χέρι με χέρι. Η μία στήριζε πάντα την άλλη, η Βικτωρία και η Παρασκευούλα - το «Φρίντα» έλαμψε μετά την συζυγική προδοσία του Σάκη και την αναγέννησή της. Και φυσικά ανάδοχος ήταν και πάλι η Βικτώρια που, λόγω ποικίλης ξενομάθειας, βρήκε το κατάλληλο όνομα για μια Βούλα που ως Φοίνικας ξαναγεννιόταν από τις αστικές στάχτες της.

Της τα ειχε παραχώσει. Έβαλε το πιο γλυκό της χαμόγελο (ήταν σίγουρη ότι το καταλάβαινε η κολλητή της ακόμα και μέσα από το τηλέφωνο) και με μελιστάλακτη φωνή άρχισε τις ναζιάρικες συγνώμες της – σ’ αυτα ήταν μάνα!Λίγο η γιαγιά της η Σμυρνιά, λίγο η εκ γενετής καπατσοσύνη της, η Φρίντα είχε γίνει άσσος στο να ξεπερνάει τις λακούβες  που πολλές φορές έσκαβε η ίδια.

«Μα  τι λες βρε γλυκουλίνο μου... σιγά μη σου γνωρίσουμε κανέναν σκαφτιά... Λες και δεν σε ξέρω μάτια μου, εσύ μωρέ πρώτα ερωτεύεσαι το μυαλό του άντρα και μετάόλα τα άλλα! Ο Μπάμπης έχει πολλές γνωριμίες, είμαι σίγουρη ότι θα βγάλει συναγρίδα αν του μιλήσω εγώ. Κάντο για μένα φιλενάδα... να βγούμε επιτέλους οι δυο μας ξευγαρωμένες όπως παλιά. Αφού έσπασε ο πάγος με τον Μπάμπη, τα ιδιαίτερα εμείς τα βρίσκουμε, μη χολοσκάς, χε χε. Το θέμα είναι να βγεις κι εσύ επιτέλους και να διασκεδάσεις μωρό μου!»