Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 17ο – 22/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Στη αστυνομία θα καταλήξουμε, το βλέπω εγώ... στο τμήμα θα τη βγάλουμε απόψε... μαλλιοτραβηγμένες... Τρέμω από τα νεύρα, χύθηκε κι ο καφές, πρέπει τώρα να φτιάξω άλλον... Άκου βαμπίρ... άκου τσιγκολελέτα... Για ένα λεπτό μαντάμ, γιατί σαν πολλά να μας τα είπες. Είπαμε, παραπάτησα κι άφησα τον εαυτό μου να νιώσει κάτι παραπάνω για τον λεβέντη σου... άνθρωπος είμαι και έσφαλα. Όμως το κατάλαβα, το παραδέχτηκα, σου ζήτησα συγνώμη, σε διαβεβαίωσα ότι δεν συνέβη τίποτε απολύτως κι ούτε πρόκειται... Ακόμη και νύχτα μαρτυρίου πέρασα με τον χαλβά για να σου διώξω κάθε υποψία. Εσύ γιατί το τραβάς; Τι θα πει «διπροσωπία»... Και τι μου κοπανάς συνέχεια για τη φιλία και για εικονίσματα - εγώ δεν στάθηκα δίπλα σου τόσα χρόνια σε τόσες βλακείες που τις έκανες τη μια μετά την άλλη; Κερί αναμμένο, για να μείνουμε στα θεοτικά... μη μου βγαίνεις λοιπόν με κόκκινο γιατί θα σου ρίξω καναν διάολο και θα μας μαζεύουν οι γείτονες... τι κατάντια, mon Dieu… ρεζίλι θα γίνω στην πολυκατοικία και μ’ εχουν και σε υπόληψη, καθηγήτρια γυναίκα – έστω και αναπληρώτρια...

            Η Βικτώρια σέρβιρε προσεκτικά τον καινούργιο καφέ στο φλιτζάνι, έβαλε τα κουλουράκια σ΄ένα μπωλάκι, φόρεσε το πιο αθώο της χαμόγελο και μπήκε στο σαλόνι.

            «Έτοιμο και το καφεδάκι μας!» κακάρισε τάχα μου ανέμελα. «Τι έλεγες, φιλενάδα, δεν σ’ άκουγα από την κουζίνα... κάτι για δράκουλα πήρε το αυτί μου, είδατε καμιά ταινία χτες βράδυ; Γιατί εμείς με τον Αλέξανδρο πήγαμε για φαγητό και μετά... πού να στα λέω! Από το πρωί τρώγομαι να στα πω– όσα μου επιτρέπει η γαλλική μου ανατροφή τουλάχιστον», γέλασε με ψεύτικη ευθυμία.

            Η Φρίντα ρούφηξε μια σιωπηλή γουλιά από τον καφέ της κι άναψε τσιγάρο.

ΦΡΙΝΤΑ

Καλέ... μπας και πήρα εντελώς στραβά τα σημάδια πρωινιάτικα κι εδώ γίνονται άλλα αντ’ άλλων... βγήκε με τον Αλέξανδρο... έπαιξε μπερλίνα με τον οικονομολόγο και όχι με τον βαρβάτο τον μπετατζή μου... Στο τέλος θα μου κολλήσει αυτή η λέξη, θα φωνάξω κατά λάθος έτσι τον Μπάμπη κι αυτός θα μου βγάλει το μαλλί τρίχα τρίχα... πανάθεμά σε, Βικτώρια, πού τα βρίσκεις τα επίθετα...

«Βικτωράκι νάσαι καλά, πεντανόστιμο το κουλουράκι - όσο δε για τον καφέ... Γαλλικός, από κυρία με Γαλλική κουλτούρα... τι να είναι...τέλειος! (άσε να την γλυκάνω λίγο γιατί φοβάμαι ότι κάτι έπιασε το αυτί της για τις δρακουλοκουβέντες που αράδιαζα πριν). Καλέ, τι έκπληξη μεγάλη και τριζάτη είναι αυτή... βγήκες μαρή με τον Αλέξανδρο... δηλαδή τι εννοείς φάγατε; Και; Μη μου τραβάς απλά το τέλος της φράσης σου... μίλα ανοιχτά χριστιανή μου... μίλα με λέξεις ελληνικές και καθαρές, δεν μιλάς σε ξένη, μιλάς σ’ αυτήν που σ’ έμαθε ότι δεν έχεις οργασμό όταν απλά σου υγρανθούν τα υδραυλικά!

»Για λέγε λοιπόν χωρίς ενδοιασμούς - γιατί αυτά τα δήθεν ηθικολογικά σου με σκοτώνουν και το ξέρεις. Πες, καλέ, τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Τον πήδηξες τον Αλέξανδρο; ναι ή ού; Κι αν ναι, πόσες φορές και πόσο το φχαριστήθηκες; Θα ξαναγίνει, γίνατε, δηλαδή, ζευγάρι τα δυο σας, ή μήπως είναι νερόβραστος και τώρα θα πρέπει να του δώσεις τα παπούτσια στο χέρι ...»

...κι αν είναι έτσι, μήπως καλέ σκεφτόσουν τον Μπάμπη μου... γιατί, αν έχω δίκιο,  δεν θα γλυτώσεις την σφαλιάρα... λέγε... λέγε και θα σκάσω! Και μην παίρνεις το ύφος της αδικημένης δεσποσύνης... δικαιώματα έδωσες μανταμίτσα... θα τα ακούς από δω και πέρα. Ρούφα το αυγό και κάνε μόκο χρυσή μου.... για να σε δούμε τώρα, τι θα πεις... γιατί αλλιώς τα κατάλαβα εγώ από το τηλέφωνο.