Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 20ο – 25/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Όταν οι μέρες έγιναν βδομάδα κι οι βδομάδες μήνας χωρίς καμία επαφή, κανένα τηλεφώνημα από την κολλητή της, η Βικτώρια ένιωσε να την ζώνουν τα φίδια. Κι άλλες φορές είχαν τσακωθεί κι είχαν ανταλλάξει βαριές κουβέντες... αλλά στις δυο τρεις μέρες, άντε βδομάδα, η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει με κρουνούς δακρύων και από τις δυο μεριές και ατέλειωτες συγνώμες. Τώρα όμως; Τώρα σιγή ιχθύος, λες κι είχαν μεταναστεύσει η σε άλλον πλανήτη. Την πονούσε βαθιά αυτή η απομάκρυνση, που την θεωρούσε και υπερβολική και αδικαιολόγητη, αλλά όσες φορές έκανε να πάρει τηλέφωνο, μάζευε το χέρι της θυμωμένη. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι η φιλενάδα της την είχε υποψιαστεί για κάτι τόσο βαρύ κι ο εγωισμός της επαναστατούσε και την εμπόδιζε.

            Τόριξε λοιπόν κι αυτή στη δουλειά για να ξεχαστεί μιας κι ο έρημος ο Αλέξανδρος είχε αποδειχτεί πολύ λίγος για να γεμίσει το κενό μέσα της. Μετά από εκείνη την ολέθρια συνάντηση με την Φρίντα στο σπίτι της και το παρορμητικό της τηλεφώνημα που του έκανε μετά (και που τον ανέβασε τον δόλιο στα ουράνια) είχαν βγει πολλές φορές σαν ζευγάρι, με κάποιες απ’ αυτές να καταλήγουν στο κρεβάτι – και με την ίδια γεύση απογοήτευσης και ανικανοποίητου να μένει κάθε φορά στα χείλη. Κι ούτε και καταδέχτηκε ποτέ να τον ρωτήσει για τον φίλο του και την φίλη της, όσο κι αν την έκαιγε να μάθει. Η αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα, της θύμιζε συνέχεια η μαμζέλ.

             Ευτυχώς στο πανεπιστήμιο είχε πολλή δουλειά. Παραδόσεις, εξετάσεις, διόρθωση γραπτών, σεμινάρια, όλα εκείνα που τόσο αγαπούσε και που ήξερε τόσο καλά να κάνει. Αυτά γέμιζαν τον χρόνο της, αυτά αποσπούσαν την σκέψη της από την άφαντη φιλενάδα της και την μίζερη σχέση που την είχε αρπάξει στα γρανάζια της.

ΦΡΙΝΤΑ

Έτοιμη για να βγει η Φρίντα,ντυμένη στην πέννα, άνοιξε το συρτάρι για τα κλειδιά της, όταν μέσα από τα βάθη του ξεφύτρωσε ένα μπρελοκάκι πλαστικό με μια καρδούλα και τη λέξη FIRENZE. Άλλο πάλι και τούτο... κοντοστάθηκε και το μυαλό της άρχισε να πετάει ακατάστατα στο ταξιδάκι πριν τόσα χρόνια στην Φλωρεντία, το πρώτο που είχαν κάνει οι δυο φίλες στο εξωτερικό. Ε ρε Βικτώρια, πού καταντήσαμε... αναστέναξε και βγήκε από το σπίτι, χώνοντας όμως με ευλάβεια το εύρημα στην τσάντα της.

Είχαν ήδη περάσει τρεις μήνες χωρίς καμιά κουβέντα μεταξύ των δυο φιλενάδων. Από τον Μπάμπη η Φρίντα είχε μάθει ότι ο Αλέξανδρος συνέχιζε να βγαίνει με την Βικτώρια, αλλά η ίδια δεν θέλησε να μάθει περισσότερα γιατί την ενοχλούσε ακόμη όταν τα μάτια του δικού της έπαιρναν εκείνο το παρμένο βλέμμα για την μουσίτσα την φίλη της... ή μήπως έτσι λάγνο γινόταν πάντα το βλέμμα του Μπάμπη όταν μιλούσε για κάποια γυναίκα;

Είχαν πια αρκετό καιρό μαζί και ορισμένα πραγματάκια δεν της πολυάρεσαν της Φρίντας πάνω στον εραστή της. Οι άντρες που το παίζουν κολιμπρί, από λουλούδι σε λουλούδι, σκέφτηκε ενώ έβαζε μπρος στο αμάξι της, ή θέλουν κανένα όρνιο για σύντροφο, που να τους κοιτάζει σαν χάχας στα μάτια και να μην καταλαβαίνει γρι από ψέματα και κοροϊδίες ή μια κολοπετσωμένη σαν την αφεντιά μου, να μην τους χαρίζουν μία, ώστε κάθε παράβαση να τους τσούζει. Γενικά όμως είναι και λίγο κουραστικό να παριστάνει κανείς συνέχεια τον αστυνόμο... αν δεν υπάρχει και λίγη εμπιστοσύνη και λίγη σιγουριά... όλο το Κάμα Σούτρα γίνεται βιπεράκι Νόρα. Τελικά... άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή, φιλενάδα...