Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 24ο – 29/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Η Βικτώρια ακούμπησε στην κουπαστή κι ακολούθησε με το βλέμμα το αυτοκίνητο της φιλενάδας της μέχρι που χάθηκε στη στροφή του δρόμου. Τι νύχτα κι αυτή αλήθεια, σκέφτηκε ανασαίνοντας την μυρωδιά του νοτισμένου γρασιδιού στον κήπο της πολυκατοικίας.

Ποιος να μου τόλεγε πως τελικά θα βρισκόταν ο από μηχανής θεός να διορθώσει το αδιέξοδο και το παραπάτημα της φιλίας μας – και πως θα ήταν ο  ίδιος ο υπεύθυνος για όλα αυτά, ο Μπάμπης, που με τα στραβοκοιτάγματά του θα έδινε τη λύση... Αχ έρημε μπετατζή... εσύ κοιμάσαι κι η τύχη σου δουλεύει – ανάποδα όμως!

Καθόλου δεν κοιμόταν ο Μπάμπης. Από την ώρα που δεν βρήκε τη Φρίντα στο μπαράκι, και μετά από δεκάδες αναπάντητες κλήσεις στο κινητό της, καθόταν σε αναμμένα καρφιά. Ξάγρυπνος έμεινε όλη τη νύχτα να μετράει τις ώρες μέχρι να ξημερώσει και να πάρει τηλέφωνο, ποιαν άλλη, την κολλητή της, μπας και μάθει τι συμβαίνει κι εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

            Η Βικτώρια άκουσε το κουδούνισμα βυθισμένη σε λήθαργο πάνω στον καναπέ του σαλονιού. Με δυσκολία βρήκε το τηλέφωνο κι ακόμα πιο δύσκολα κατάφερε να μουρμουρίσει ένα «λέγετε;» με φωνή βραχνή από τον ύπνο και το χτεσινοβραδινό ξενύχτι.

            «Έλα Βικτώρια, καλημέρα και με συχωρείς που σε ενοχλώ τόσο πρωί... αλλά δεν μπορώ να βρω την Φρίντα από χτες βράδυ που είχαμε ραντεβού... κάπου χαθήκαμε και την παίρνω στο κινητό αλλά δεν απαντά κι αρχίζω να ανησυχώ... ξέρεις κάτι;»

Και πολύ καλά κάνεις και ανησυχείς, σκέφτηκε η Βικτώρια διώχνοντας με μιας και νύστα και κούραση. Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση – μόνο που δεν το ξέρεις...

ΦΡΙΝΤΑ

Δυο μέρες μετά η Φρίντα, με μια κούπα καφέ στο χέρι, ανέλυε τις απόψεις της στην φιλενάδα της που την άκουγε προσεκτικά από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Άστα να πάνε γλυκιά μου. Όσες είναι τυχερές και κρατάνε τον συζυγάτο με νύχια και με δόντια, καλώς. Εμείς οι υπόλοιπες ας κοιτάξουμε να ζήσουμε γεμάτα και χωρίς αρσενικά, άμα λάχει, γιατί και σπανίζουν σαν είδος γενικότερα και οι περισσότεροι στην πιάτσα είναι κάπως ελαττωματικοί. Θα μου πεις, Φριντάκι εσύ έπεισες ακόμη κι εσένα την ίδια ότι  ο Μπάμπης ήταν κελεπούρι. Το ξέρω και το παραδέχομαι... τα άτιμα τα σορόπια πολύ μου αρέσουν και είμαι άνθρωπος ή του ύψους ή του βάθους. Αφού παραλίγο να με τουμπάρει πάλι χτες όταν του τηλεφώνησα για να κόψω με μαχαίρι την υπόθεση. Εκεί που του ωρυόμουν για τα ερωτοδολώματα που έριχνε στην πάσα γυνή και σε σένα ειδικότερα, αυτός, ενώ μου μιλούσε στο κινητό, είχε βάλει προορισμό το σπίτι μου -  και πριν του τα ψάλλω καλά καλά για το κερασάκι στην τούρτα, το στήσιμο δηλαδή στο μπαρ, τσουπ και μου κτυπούσε την πόρτα. Τι να κάνω, άνοιξα, τον άκουσα να μου αραδιάζει όλες του τις δικαιολογίες, τον άρπαξα από το ανοιχτό πουκάμισο και του έδωσα ένα σβουριχτό φιλί, τον πήγα μέσα να του ξηγηθώ το αντίο α λα Φρίντα, α... δεν θέλω κραυγές, φιλενάδα, δεν θέλω κραυγές, περίμενε... κι εκεί που, σίγουρος ότι με είχε τουμπάρει, πήγε να μου κλείσει ραντεβού, του είπα να πάρει των οματιών του και να μην ξαναεπιχειρήσει να με δει!

»Όσο για μας τα δυο, Βικτωράκι... έχω κάτι τρελές ιδέες στο μυαλό! Γύρνα εσύ με το καλό από τα μαθήματα και το βράδυ σε κερνάω στο Στέκι του Μπουλούκου. Άσε τις δίαιτες βρε χαζή... κάτι έχω υπ’ όψιν και θέλω να το δούμε μαζί. Άντε τσάο και τα λέμε σύντομα».