Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 4ο)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Η Βικτώρια έμεινε για λίγο σιωπηλή. Εδώ που τα λέμε σαν να είχε δίκιο η τρελοκαμπέρω. Μετά τον Φραγκίσκο και μια περίοδο κατάθλιψης για την προδοσία του (που την ξεπέρασε ωστόσο σχετικά γρήγορα με την βοήθεια της Φρίντας και του Xanax) δεν είχε ξανακάνει σχέση – και κόντευε τα πενήντα. Επέμενε πεισματικά να θεωρεί ότι έχει κλείσει το κεφάλαιο «σχέση» κι ότι θα ασχολούνταν αποκλειστικά με τη δουλειά της  στο Πανεπιστήμιο, το πιάνο και τα βιβλία της. Αλλά οχτώ χρόνια ήταν αυτά... πολλά - κι είχαν αρχίσει να την βαραίνουν. Η γυναίκα μέσα της επαναστατούσε και διεκδικούσε το δικαίωμά της στη ζωή. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν θα υπέγραφε και συμβόλαιο! Αν δεν της άρεσε η «συναγρίδα» που θα της προμήθευε ο Μπάμπης, το καπελάκι της και δρόμο!

Έριξε μια ματιά στην αντανάκλαση του προσώπου της στο κρύσταλλο της μπαλκονόπορτας. Και σ΄αυτό είχε δίκιο η κολλητή της. Είχε παραμελήσει εντελώς τον εαυτό της τελευταία. Τα μαλλιά μαζεμένα κότσο και τα γυαλιά μόνιμο αξεσουάρ (ποιος βαριέται τώρα να βάζει φακούς επαφής...) πάνω σ’ ενα πρόσωπο κουρασμένο, με θαμπή επιδερμίδα και άτονα χαρακτηριστικά. Αναστέναξε.

«Τι έγινε μαρή;» ακούστηκε ανυπόμονη η Φρίντα από την άλλη άκρη της γραμμής. «Τόσο εξωγήινα είναι αυτά που σου είπα κι απόμεινες ξερή; Μίλα καλέ!»

Θα το μετανοιώσεις, άκουσε την μαμζέλ Συλβί να της λέει μέσα από την ομίχλη του χρόνου. Παράτα μας κι εσύ, της αντιγύρισε. Σε δυο χρόνια κλείνω τα πενήντα, τα πενήντα, ακούς;

«Εντάξει», απάντησε γρήγορα πριν το μετανοιώσει. «Να βγούμε – αλλά μετά από  καμιά βδομάδα. Να προλάβω να κάνω ένα γενικό ρεκτιφιέ πρώτα. Και το κρίμα στο λαιμό σου αν είναι άνθρακες ο θησαυρός».

ΦΡΙΝΤΑ

Μια μέρα πριν το διπλό ραντεβού η Φρίντα μπήκε φουριόζα σε μια μπουτίκ εσωρούχων πολυτελείας. Αντί όμως να πάρει κανένα σεξουλιάρικο σουτιέν απο εκείνα που ξετρέλαιναν τον Μπάμπη, πήρε ενα υπέροχο δαντελένιο κυλοτάκι στο νούμερο της Βικτώριας. Το συνειδητοποίησε όταν, μπαίνοντας στο ταξί, έδωσε την διεύθυνση της φίλης της κι όχι την δικιά της. Καλύτερα, χαμογέλασε μόνη της ενώ ο ταξιτζής την κάρφωνε από τον καθρέφτη του, ας δω τι κάνει αυτό το χαζό, μην γίνουμε και ρεζίλι αύριο και, αντί για γυναίκα, παρουσιάσουμε στον φίλο του Μπάμπη καμιά μυξοκακομοίρα.

Φυσικά μόνο που δεν ξεσήκωσε την πολυκατοικία στο πόδι από την ευχάριστη έκπληξή της με αυτό που είδε. Η Βικτώρια είχε καταφέρει να βγει από το κουκούλι τής παραιτημένης μεσόκοπης και έλαμπε από σκέρτσο και, γιατί όχι, κι από ομορφιά! Σαν επιμελής μαθήτρια είχε ακολουθήσει τις συμβουλές του στυλίστ και της αισθητικού που η Φρίντα της είχε συστήσει (και πληρώσει κατά ένα μεγάλο ποσοστό). Και όταν μάλιστα έδειξε στην φίλη της και το τολμηρούτσικο φόρεμα στην ίδια απόχρωση με τα μάτια της που είχε αγοράσει για την επερχόμενη βραδια, η Φρίντα ξεσάλωσε. 

«Μπράβο βρε Βικτώρια, αυτή είσαι φιλενάδα μου» χοροπηδούσε. «Ε ρε τι καρδιές θα καούν αύριο... άντρηδες φυλαχτείτε! Και προ παντός μην αρχίσεις τα δασκαλίστικα, φιλεναδίτσα! Βικτωράκι αγάπη μου, οι άντρες οι βαρβάτοι δυο τύπους γυναικών αποφεύγουν, τις διαβαστερές και τις κότες! Τις πρώτες γιατί τους κάνουν να νιώθουν κομπλεξικοί και τις δεύτερες γιατί, μετά τη κρίσιμη στιγμή, τους φέρνουν νύστα», συμπλήρωσε ανεμίζ0ντας σαν μπαντιέρα το κυλοτάκι-δώρο.