Φρίντα και Βικτώρια – η κρίση

(μέρος 6^ο – 10/8/14)

Νουβέλα σε συνέχειες

 Από τη Φώφη Walter-Κυρλίδου (Φρίντα)
και τη Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου (Βικτώρια)

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Να κι ένας άντρας, σκέφτηκε η Βικτώρια, που δεν ντρέπεται να παραδεχτεί ότι του αρέσει κάτι πιο εκλεπτυσμένο από τα καψουροτράγουδα των ημιυπόγειων τεκέδων...

Τον κοίταξε με τρόπο. Δεν ήταν κακός - όταν   γελούσε μάλιστα γινόταν έως γοητευτικός. Άφησε κατά μέρος την καθως πρέπει ανατροφή της και βάλθηκε να τον παρατηρεί απροκάλυπτα. Ευτυχώς που εκείνος ήταν απορροφημένος με το να της περιγράφει κάποιο ταξίδι του στη Βιέννη και το πόσο υπέροχη ήταν η φιλαρμονική της και δεν παρατήρησε το ιεροεξεταστικό της βλέμμα. Πενηντάρης, ντυμένος με γούστο, καλοδιατηρημένος παρά την κάποια υποψία κοιλίτσας που, ωστόσο, έκρυβε επιμελώς το ακριβό του σακκάκι, έδειχνε άνθρωπος που ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και είχε τον αέρα του ευκατάστατου και σίγουρου για τον εαυτό του επιχειρηματία.

“Pas mal”, σαν να της φάνηκε πως άκουσε την μαντάμ Συλβί να της ψιθυρίζει. Ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε τέτοια παραδοχή από μέρους της - ή ήταν η δική της καλή διάθεση που έβαζε αυτά τα λόγια στο στόμα της αυστηρής της γκουβερνάντας; Χαμογέλασε αδιόρατα στο φάντασμα των παιδικών της χρόνων, ένα χαμόγελο που έπιασε το μάτι του Αλέξανδρου και της το αντιγύρισε.

«Να ελπίζω ότι αυτό το γοητευτικό χαμόγελο έχει εμένα σαν αποδέκτη; Ή, τουλάχιστον, κάτι από τα όσα σου αφηγήθηκα για τις μελωδίες της Βιέννης;»

«Εννοείται!», του απάντησε ψευδόμενη ασύστολα και με μια παιχνιδιάρικη, εύθυμη διάθεση. Το drambuie με πάγο είχε κάνει καλά τη δουλειά του κι η Βικτώρια ένιωθε ανάλαφρη, απαλλαγμένη από αναστολές και επιφυλάξεις. Μια αίσθηση που είχε χρόνια να γευτεί και που την έκανε να αισθάνεται σαν να αιωρούνταν. Του χαμογέλασε ξανά.

ΦΡΙΝΤΑ

«Αμάν πια,ούτε σαλιγγαρίνα νάσουνα, πιάσε χριστιανή μου μάνι μάνι το τηλέφωνο, πώς καλέ θα κουσκουσέψουμε για χτες... εσύ δηλαδή αγωνία δεν έχεις να δεις τι σκέφτεται ο Αλέξανδρος;»

Η Φρίντα άναψε τσιγάρο, ο καφές διπλός για να τονώσει τα πρωινά αίματα και το αυτί βεντουζωτά κολλημένο στο ακουστικό.

«Άσε μαρή το τι έκανα εγώ μετά με τον Μπάμπη... τα μάτια μου έβγαλα σαν γυναίκα που σέβεται την θηλυκότητά της, παράτα με, για σένα ο λόγος και μην στρίβεις την κουβέντα. Σου άρεσε ο νιος, φιλενάδα, ναι ή όχι; Αυτός πάντως ξετρελάθηκε, είδαμε και πάθαμε να του σκουπίζουμε τα σάλια, και “τι όμορφη και καλλιεργημένη γυναίκα”, και “τι ποιοτικός άνθρωπος”, αμάν πια, μας τα ζάλισε... κοντέψαμε να πάθουμε ζάχαρο από τα σιρόπια για σένα!»

Οι φιλενάδες, ενωμένες με τον τηλεφωνικό λώρο, επεξεργάστηκαν την χτεσινή τους έξοδο με κάθε λεπτομέρεια. Ο Αλέξανδρος ήταν όντως αρεστός και από την Βικτώρια, οπότε η Φρίντα ανέλαβε να κοινοποιήσει την πληροφορία για να συνεχιστεί ακάθεκτο το προξενιό. Καλοκαιράκι ήταν, μεγάλες οι μέρες, καυτά τα βράδια, ό,τι πρέπει για ραντεβουδάκια και σκερτσάκια.

«Και κοίτα μην το παίζεις ξυλάγγουρο γιατί εκεί θα είμαι εγώ και θα σε ξεμπροστιάσω. Άντε, κανα δυο φορές να βγούμε όλοι παρέα ακόμη και μετά... ο καθείς αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του! Δεν λέω, θα βγαίνουμε και οι τέσσερις, αλλά κάνε εσύ την αρχή με το κοκό και θα δεις ότι μετά δεν θα έχεις ανάγκη καμιά άλλη συντροφιά. Άντε γεια σου και μου έδωσες χαρά μεγάλη φιλεναδάκι. Δώσε κι εσύ, και σύντομα, λίγη χαρά και στα σκέλια σου και να δεις για πότε θα ισιώσεις!»